Όταν μια μερα στην Κύπρο ο πόνος με χτύπησε τόσο πολύ ώστε με χαντάκωσε έως σήμερα το πρωί.

Το ταξίδι μας στην Κύπρο με τον Μπαμπά με το πλοίο τον Αύγουστο του 1951 η 52 τότε μόλις πέντε η έξι χρονών ήταν για μένα το ονειρο της ζωής μου, επιτέλους θα έβλεπα την πανέμορφη πατρίδα του Παππού μου του Στυλιανου.

Με το πλοίο τα πήγα πολύ καλά, έτρεχα στο κατάστρωμα ήμουν γεμάτος χαρά, στην Κυρήνεια ο μπαμπάς είχε κλείσει δωμάτιο σε ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία πάνω στην παραλία.

Η πρώτη μου εντύπωση στην Κυρήνεια και που παραμένει φοτωγραφικα βαθιά χαραγμένη στην μνήμη μου ήταν κατεβαίνοντας απ’ το ξενοδοχείο η χρυσή άμμος της παραλίας και τα καταγάλανα διαφανεί σαν γυαλί ήρεμα νερα. Με κατι ξέρες κολοκύθες, το αντίστοιχο της σημερινής κουλούρας μπήκα στην θάλασσα κι απολάμβανα το βυθό τα ψάρια….τέτοια θάλασσα τόσο διαφανεί δεν είχα ξαναδεί.

Εκείνες οι ημέρες ήταν ημέρες ανείπωτης χαράς, απο την Κυρήνεια ο Μπαμπάς με πήγε στην Λευκωσία να δουμε συγγενείς που δεν θυμάμαι κανένα εκτός από τον θρυλικό θείο Γιώργο, που είχε δραπετεύσει από τους Γερμανούς που τον είχαν πιάσει αιχμάλωτο γιατί στο πλευρό των Αγγλων πολεμησε τον γερμανικό ζυγό. Από εκεί με πήρε στις Πλατρες το πανέμορφη θέρετρο διακοπών με τα ωραια καλντερίμια, μονοπάτια μέσα στο δάσος, τους καταρράκτες και τα ρυάκια με τα παγομενα νερα δίπλα στο ξενοδοχείο που με τον Τελη τον ξάδελφο μου και τον Γιαννη τον Πατσαλίδη βάζαμε ξύλινες βαρκούλες και διασκεδάζαμε ατέλειωτες ώρες.

Μα αν ήταν τόσο ονειρωδεις οι διακοπές απο που ο αβάσταχτος πόνος;

Ίσως ν αναρωτήθηκες και ειπες γιατί ο Στέλιος δεν αναφέρει ουτε μια λέξη για τη μαμά του σε αυτή την φανταστική εκδρομή? Γιατί ο Πατέρας του δεν πήρε μαζί του την γυναικα του, την Μαμάκα του Λακη?  
Για τον απλό λόγο ότι η μητέρα μου η Θεοδώρα Κωτσιομύτη πέθανε απο απλαστική αναιμία μόλις εξιμισι μήνες μετα που γεννήθηκα και σχεδόν ενάμιση χρονο μετα τον γάμο της.

Ναι, την μαμά μου την Λουλού όπως την αποκαλούσε χαϊδευτικά ο μπαμπάς ποτέ δεν την γνώρισα. Ως μητέρα μου μετα ενα σύντομο διάστημα στο ορφανοτροφείο ειχα για μητέρα την αδελφή του πατέρα μου την Μηλίτσα που ήταν τότε χωρισμένη κι ανύπαντρη και εγινε για μένα η Μαμά μου.

Στο παιδικό μου μυαλό ότι ότι εγώ και η μαμάκα μου η Μηλιτσα κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο, στο ίδιο μεγαλο κρεβάτι, και ο Ζήνων ο Πατέρας μου σ άλλο, κι ο αδελφός του σ άλλο, δεν ήταν καθόλου παράξενο.

Όλοι τους ήσαν γύρω στα 35,37,38 χρονών κι όλοι μας ζούσαμε αγαπημένα στο σπίτι του Παππού και της αυταρχικής Γιαγιας Κατίνας που έκανε κουμάντο, παρολο που ο Παππους Στυλιανος είχε μεγάλη θέση και εκτίμηση ως επιθεωρητής υγείας για την καταπολέμηση των κουνουπιών, κλπ.

Το αναπάντεχο σ αυτη την ωραια συμβίωση σε μια μεσαίας τάξεως συνοικία όχι μακριά απο το παλάτι του Φαρουκ, σε ενα μεγαλο διαμέρισμα με ενοίκια με ελεγχόμενες και σχεδόν μηδαμινές αυξήσεις ηταν το φλερτ του λαμπρού εργένη δικηγόρου Πάνου Νικολακάκη που είχε σπουδάσει στην Σορβόννη με την Μαμα μου, στη ουσια ομως Θεια μου την θεια μου Μηλιτσα.

Ο πραγματικά αξιαγάπητος Πάνος ηταν η ρίζα της δυστυχίας μου, φλέρταρε την Μηλιτσα, ειχε τελεια μόρφωση και τρόπους, ηταν ιδανικός γαμπρός για την όμορφη και διαζευγμένη Μηλιτσα, μου την έκλεψε, ξεμυάλισε την Μαμά μου, που στην ουσία ηταν η αδελφή του Πατέρα μου του Ζήνωνα.

Θυμάμαι πολύ καλα, οτι οταν η Μαμά μου η Μηλιτσα μου, όταν ήμουν πέντε χρονών μου ανακοίνωσε ότι ο Πάνος ο Νικολακάκης ήθελε να την παντρευτεί, εγώ τις είπα κατα λέξη να περιμένει να μεγαλώσω και ΘΑ την ΠΑΝΤΡΕΥΟΜΟΥΝ.

Εκ των υστέρων φαίνεται ότι δεν την έπεισα.

Ηταν τοτε το καλοκαίρι του 1952 στις Πλατρες που ο Μπαμπάς  με πληροφόρησε τα κακά μαντάτα, οτι η Μαμά μου θα έφευγε απο σπίτι μας και θα πήγαινε να ζήσει με τον καινούργιο αντρα της καρδιάς της, εκείνον που εκτίμησε κι αγάπησε παραπάνω από μένα.

Εκεί, σ εκείνη την στιγμή ήταν που μεςα απο το αβάσταχτο πόνο που ΕΚΛΕΙΣΑ την καρδιά μου στην Μαμά, την Μηλιτσα που με λατρευε αλλα δεν το είχα καταλάβει, και ταυτόχρονα σε κάθε άλλη γυναίκα μέχρι σήμερα.

Αυτός ήταν κι ένας απο τους λόγους που πήγαμε την τελευταία εβδομάδα μια πενταήμερη εκδρομή στην Κύπρο, στον τόπο του εγκλήματος, στο τόπο όπου η καρδιά μου λαβώθηκε θανάσιμα, πηγα με την ελπίδα να λάβω ΛΥΤΡΩΣΗ να απελευθερωθώ απο τον πονο που μεχρι σημερα δεν κατάφερα να τον αφήσω να φύγει. Με λάτρευε η Μηλιτσα αλλα ποτε δεν το κατάλαβα, δυστυχώς είχα ΠΙΣΤΕΨΕΙ ένα ψέμα.

Το ψέμα μας σκλαβώνει, η αλήθεια μας ελευθερώνει.

Καθόλου δεν αμφισβητώ οτι την τέλεια ΛΥΤΡΩΣΗ που ο Χριστός και μονο χαρίζει στην ζωη μου θα την δω. Πιστευω οτι κάθε υπόσχεση που ο Ιησους Χριστός εχει εμπνεύσει στην καρδια μου οποίες κι αν ειναι,  χάρη στην δικη του θα τις δω!

Ας ειναι δοξασμένο το όνομα του Κυρίου μας Ιησου Χριστού που οταν αυτος ΑΝΟΙΓΕΙ μια πόρτα κανείς δεν μπορεί να την κλείσει, κι οταν Αυτός κλείνει μια πορτα κανεις μα κανεις δεν μπορει να την ανοίξει.

Κι αν φιλε μου και φιλη μου αγαπάς την ζωη σου και μέρες καλές μεσα απο την ανασφάλεια που μας έρχεται επιθυμείς να έχεις, άνοιξε την καρδιά σου στον Χριστό και θα ευλογηθείς κι απ το Άγιο Πνεύμα θα βαπτιστείς.

Στέλιος

19/03/2023